Mijn eerste oceanen reis
Door: chris
17 Juni 2017 | Nederland, Wapse
Zondag 11 juni 2017.
Het regent de hele dag, wat normaal is voor deze plaats. Om 17.45 uur komt de loods weer aan boord en varen we uit. In de sluier regen tot 20 uur buiten blijven staan, totdat de loods weer van boord is gegaan. Het is inmiddels aardedonker en niets meer te zien.
In mijn hut de e-reader gepakt, een prachtig apparaat waar ik heel blij mee ben en een boek gaan lezen. Een e-boek genaamd ZIENDE BLIND, hoe onze politiek, economie en cultuur “Afrikaanse” trekken krijgen, geschreven door Marcia Luyten. Dit keer geen detective of thriller, maar een boek waarvan ik vind dat het heel goed weergeeft hoe we in onze cultuur zijn afgedaald naar een cultuur van graaiers en armoede. Ik kan dit boek aan iedereen die hierin geïnteresseerd is aan raden!
Dinsdag 13 juni 2017.
We zijn nu op het zuidelijk halfrond, waar het op dit moment bijna winter is. Hoe verder we gaan, des te kouder zal het worden. Als de buitentemperatuur blijft zoals het vandaag is kan de airco wel uit. In de bad kamer zit een elektrisch kacheltje voor het geval dat het te koud zou worden.
Ik ben nu 3 weken onderweg en heb al veel gezien, ook van het schip, alleen de machinekamer nog niet. Op mijn vraag aan het hoofd van de machinekamer wanneer wij daar een keer mogen kijken, antwoord hij, op dit moment even nog niet, want we zijn een hoop aan het repareren en daardoor is het nogal vies. Geen probleem, we hebben nog tijd zat.
Woensdag 14 juni 2017.
Het geplande alarm voor vanochtend is afgeblazen, het zal nu zaterdag gaan gebeuren. De temperatuur van het zeewater loopt terug. Was ten noorden van de evenaar het zeewater nog 28 graden, die is inmiddels 21 graden. Het volpompen van het zwembad zal binnenkort afgelopen zijn.
Het water wat wij op het schip voor douchen e.d. gebruiken is gemaakt van zeewater, van zout naar zoet, maar niet geschikt om te drinken. Er zijn wel boten, zoals de grote passagiersboten, die een uitgebreider installatie hebben en dan kan je het wel drinken. Het wordt op dit schip opgelost door grote flessen drinkwater te geven, telkens een doos met 12 flessen van 1.5 liter. Die komen uit Malaysia, staat op de flessen. Het is de vraag hoe goed dat water is. En als de doos leeg is krijg je weer een nieuwe. Verder krijg je nog blikjes frisdranken e.d. Zelfs geen alcoholvrij bier, dat is alleen bij de barbecues te krijgen.
Donderdag 15 juni 2017.
Het is hier vandaag net als bij ons in het najaar, veel bewolking, af en toe regen of zon, soms een prachtige sterrennacht. Als je 20 dagen op zee vaart, zonder dat je iets bijzonders ziet, moet ik er aan denken hoe ze dat vroeger moesten doen. Ik zie dan het grote houten schip wat naast het scheepvaartmuseum in Amsterdam ligt. Samen met Melanie en Joyce heb ik dat schip van onder tot boven bekeken en me verbaasd over de accommodatie (of liever het gebrek daaraan) op een dergelijk schip.
Het piepkleine keukentje op het bovendek in de punt, waar ze op een vuur moesten koken. Dat werd denk ik in de meeste tijd STAMPOT. Koelkasten bestonden nog niet, dus werd er, behalve gerookt of gezouten vlees, levende have meegenomen, kippen, konijnen, een varken. En die werden onderweg opgegeten. Vers zoet water was ook een probleem, want vaak was het water al niet zuiver als het in houten vaten op het schip geladen werd. Mede daarom kreeg de bemanning 2 keer per dag een oorlam (jenever), ter bestrijding van de bacteriën en de alcohol verslaving.
En als je het schip ziet liggen naast het museum, dan steken de masten er bovenuit. En dan stel ik me die man voor, die boven in de mast op de uitkijk moest staan, in het kraaiennest, een rieten mand. Om daar te komen moest hij eerst een hele lange touwladder beklimmen. En zijn post mocht hij niet verlaten, hij moest daar blijven onder alle weersomstandigheden, zon, regen, sneeuw, hagel, storm, dag en nacht. En hoe hard het schip ook heen en weer ging (en dat merk je boven in de mast vele malen erger) hij moest blijven staan/zitten. Ijzeren mannen, houten schepen.
Ik stel me voor om ook op de uitkijk te gaan staan/zitten. Met de lift ga ik naar boven, de één na hoogste verdieping en loop naar de zijkant. Daarbuiten is een gedeelte met een groen geschilderde vloer en 2 “tuinbanken” bevestigd aan de muren, met een uit stekend dak, waardoor je niet in de regen of zon hoeft te zitten.
En dan maar rondkijken, na 10 minuten nog niets gezien. Ik heb al dagen alleen maar zee gezien, dus de kans dat je wat zal zien is heel erg klein. Dus pak ik mijn e-reader en ga verder met één van mijn vele boeken lezen. En af en toe kijk ik op in de hoop iets te zien.
En als ik wat zou zien, aan wie zou ik dat dan moeten melden? Boven mij in de stuurhut hebben ze het allang op de radarschermen gezien en krijgen ze daarbij alle informatie over het schip. Dat kunnen wij ook op onze moderne telefoons krijgen. Dus ga ik maar verder met lezen.
Groetjes, Chris.
Het regent de hele dag, wat normaal is voor deze plaats. Om 17.45 uur komt de loods weer aan boord en varen we uit. In de sluier regen tot 20 uur buiten blijven staan, totdat de loods weer van boord is gegaan. Het is inmiddels aardedonker en niets meer te zien.
In mijn hut de e-reader gepakt, een prachtig apparaat waar ik heel blij mee ben en een boek gaan lezen. Een e-boek genaamd ZIENDE BLIND, hoe onze politiek, economie en cultuur “Afrikaanse” trekken krijgen, geschreven door Marcia Luyten. Dit keer geen detective of thriller, maar een boek waarvan ik vind dat het heel goed weergeeft hoe we in onze cultuur zijn afgedaald naar een cultuur van graaiers en armoede. Ik kan dit boek aan iedereen die hierin geïnteresseerd is aan raden!
Dinsdag 13 juni 2017.
We zijn nu op het zuidelijk halfrond, waar het op dit moment bijna winter is. Hoe verder we gaan, des te kouder zal het worden. Als de buitentemperatuur blijft zoals het vandaag is kan de airco wel uit. In de bad kamer zit een elektrisch kacheltje voor het geval dat het te koud zou worden.
Ik ben nu 3 weken onderweg en heb al veel gezien, ook van het schip, alleen de machinekamer nog niet. Op mijn vraag aan het hoofd van de machinekamer wanneer wij daar een keer mogen kijken, antwoord hij, op dit moment even nog niet, want we zijn een hoop aan het repareren en daardoor is het nogal vies. Geen probleem, we hebben nog tijd zat.
Woensdag 14 juni 2017.
Het geplande alarm voor vanochtend is afgeblazen, het zal nu zaterdag gaan gebeuren. De temperatuur van het zeewater loopt terug. Was ten noorden van de evenaar het zeewater nog 28 graden, die is inmiddels 21 graden. Het volpompen van het zwembad zal binnenkort afgelopen zijn.
Het water wat wij op het schip voor douchen e.d. gebruiken is gemaakt van zeewater, van zout naar zoet, maar niet geschikt om te drinken. Er zijn wel boten, zoals de grote passagiersboten, die een uitgebreider installatie hebben en dan kan je het wel drinken. Het wordt op dit schip opgelost door grote flessen drinkwater te geven, telkens een doos met 12 flessen van 1.5 liter. Die komen uit Malaysia, staat op de flessen. Het is de vraag hoe goed dat water is. En als de doos leeg is krijg je weer een nieuwe. Verder krijg je nog blikjes frisdranken e.d. Zelfs geen alcoholvrij bier, dat is alleen bij de barbecues te krijgen.
Donderdag 15 juni 2017.
Het is hier vandaag net als bij ons in het najaar, veel bewolking, af en toe regen of zon, soms een prachtige sterrennacht. Als je 20 dagen op zee vaart, zonder dat je iets bijzonders ziet, moet ik er aan denken hoe ze dat vroeger moesten doen. Ik zie dan het grote houten schip wat naast het scheepvaartmuseum in Amsterdam ligt. Samen met Melanie en Joyce heb ik dat schip van onder tot boven bekeken en me verbaasd over de accommodatie (of liever het gebrek daaraan) op een dergelijk schip.
Het piepkleine keukentje op het bovendek in de punt, waar ze op een vuur moesten koken. Dat werd denk ik in de meeste tijd STAMPOT. Koelkasten bestonden nog niet, dus werd er, behalve gerookt of gezouten vlees, levende have meegenomen, kippen, konijnen, een varken. En die werden onderweg opgegeten. Vers zoet water was ook een probleem, want vaak was het water al niet zuiver als het in houten vaten op het schip geladen werd. Mede daarom kreeg de bemanning 2 keer per dag een oorlam (jenever), ter bestrijding van de bacteriën en de alcohol verslaving.
En als je het schip ziet liggen naast het museum, dan steken de masten er bovenuit. En dan stel ik me die man voor, die boven in de mast op de uitkijk moest staan, in het kraaiennest, een rieten mand. Om daar te komen moest hij eerst een hele lange touwladder beklimmen. En zijn post mocht hij niet verlaten, hij moest daar blijven onder alle weersomstandigheden, zon, regen, sneeuw, hagel, storm, dag en nacht. En hoe hard het schip ook heen en weer ging (en dat merk je boven in de mast vele malen erger) hij moest blijven staan/zitten. Ijzeren mannen, houten schepen.
Ik stel me voor om ook op de uitkijk te gaan staan/zitten. Met de lift ga ik naar boven, de één na hoogste verdieping en loop naar de zijkant. Daarbuiten is een gedeelte met een groen geschilderde vloer en 2 “tuinbanken” bevestigd aan de muren, met een uit stekend dak, waardoor je niet in de regen of zon hoeft te zitten.
En dan maar rondkijken, na 10 minuten nog niets gezien. Ik heb al dagen alleen maar zee gezien, dus de kans dat je wat zal zien is heel erg klein. Dus pak ik mijn e-reader en ga verder met één van mijn vele boeken lezen. En af en toe kijk ik op in de hoop iets te zien.
En als ik wat zou zien, aan wie zou ik dat dan moeten melden? Boven mij in de stuurhut hebben ze het allang op de radarschermen gezien en krijgen ze daarbij alle informatie over het schip. Dat kunnen wij ook op onze moderne telefoons krijgen. Dus ga ik maar verder met lezen.
Groetjes, Chris.
-
17 Juni 2017 - 21:50
Messchendorp.:
Hoi,Chris we genieten van je schrijvers talent,wat een bijzondere reis,en een leerzame reis op je ouwe dag.Maar jongen we zien er naar uit dat je weer behouden thuis komt! Gr.Thea. -
17 Juni 2017 - 23:02
Je Zusuu:
Buiten dat je zo geniet van je oceanenreis, geniet je ook tussendoor van je e-reader, dat is ook goed om te lezen. En ik vind je reisverhaal weer geweldig....en je hebt gelukkig meer comfort dan het houten schip die wij, Melanie, jij en ik gezien hebben in het Scheepvaartmuseum.
Nog een goede vaart, dag broertjelief -
18 Juni 2017 - 11:38
Jeroen En Melanie:
Hallo Watergeus,
Erg leuk dit bericht. Dus je woont momenteel in een modern kraaiennest. Denk dat ze in de 16e eeuw jaloers zouden zijn geweest op je e-reader, gezien de lange dagen boven in de top.
Mel en ik zijn gisteren naar Kampen geweest, de internationale Hanzedagen. Ook mooie houten schepen gezien, en ambachten die in de Middeleeuwen uitgevoerd werden. Natuurlijk is er altijd wel een tent waar ze Middeleeuwse handwapens maken als de "Goedemorgen". Een klap er mee en je zei nooit meer "goedemorgen", maar a-la, dat werd gezien als bij-effect.
We hebben nu een paar keer een goede presentator gehad die leuk kon vertellen tijdens onze kasteelbezoeken of middeleeuwse markten. En dan valt op dat veel dagelijkse termen nog terug verwijzen naar die tijd.
Duimstok en "de maat nemen". Iedere stad had zijn eigen ijzeren duimstok. Centimeters waren nog niet uitgevonden. Maar zoals er veel verschillende kooplieden zijn, zo waren er natuurlijk ook grote en kleine duimen. Dus de houten duimstok van de koopman werd wel vergeleken met de ijzeren duimstok van de stad. De maat opnemen dus. Men was wel zo hypocriet dat als de duimstok van de koopman een grotere maatverdeling had, dan het ijzeren exemplaar (dus je kreeg meer kledingsstoffen voor je geld) dan was er geen enkel probleem. Alleen de kooplieden met een stok waarvan de schaalverdeling kleiner was, werden geweerd.
De term steenrijk. Veel mensen woonden in lemen huisjes. Had je geld gespaard en wilde je meer bescherming, dan begon je met de fundering en het rustig aan opbouwen van muren. Rijtje voor rijtje. Ging het goed, dan liet je een stuk leem verwijderen en hiervoor een nieuwe rand stenen metselen.
"Oorlam". Geen idee. Naar mate de tijd vordert zegt onze generatie : "zo lam as een koekie". Net zoals wij de jenever laten uitsterven en deze vervangen door alcoholische mixen met exotische namen. Wat niet verandert is het effect bij teveel inname: "de stoep beweegt en je huis woont ergens anders".
De machine kamer nog niet gezien. Dat was naast het Panama kanaal, je tweede reisdoel. Da's toch een beetje geheimzinnig, niet? Twee maanden de tijd, en de machinekamer blijft buiten beeld. Zit er wel een machine in? Straks blijkt de maatschappij 200 kabouters uit te buiten, die zitten allemaal onderin op bankjes, met peddels te roeien. En jij maar denken dat er allemaal ingewikkelde techniek aan boord is.
Hier is het weer volop een lekkere zomerse zondag. Wij hopen dat de herfst nog heel lang weg blijft. Truien, mutsen en handschoenen willen we eigenlijk niet aan denken. Het onkruid schiet de grond uit. Dagelijks gooit er wel iemand in de buurt vlees op de grill. Dus het leven hier is goed.
Veel plezier nog.
J&M
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
