Mijn eerste oceanen reis

Zaterdag 10 juni 2017.
We varen nu op de grote oceaan, de tweede oceaan op mijn oceanen reis. Het uitzicht blijft precies hetzelfde, alleen de temperatuur wordt hoger.
We gaan naar Buenaventura, de andere kant en oceaan van Columbia. Aan het eind van de middag lopen we hier binnen. Het is benauwd warm, maar dat kan ook niet anders als je hoort dat het hier heel veel regent. En dat gaat ’s nachts ook gebeuren.
De loods wijst op bepaalde plekken waar o.a. militairen gelegerd zijn, die met boten de haven e.d. bewaken. Er is ook een gebied wat de naam heeft van een citroenplantage. Die naam heeft het gekregen toen de Spanjaarden daar de boel overheersten. De naam is gebleven, de Spanjaarden en de citroenen zijn verdwenen, er is een verwilderd bosgebied overgebleven.
’s Avonds dan eindelijk een keer aan de wal gaan, want hier is de woonplaats tegen, bijna in het havengebied gelegen. We kunnen er zo inlopen. Voordat we van het schip kunnen gaan moeten we eerst een kaart hebben met daarop onze gegevens, de employees indentification card, met daarop je foto en dezelfde gegevens als in je paspoort. Verder staat erop, Position supernumerary. Ik weet niet hoe ik dat vertalen moet, ik denk boventallig bemanningslid. Op de achterkant staat een rond stempel met de letters C/V CAP SAN SOUNIO SINGAPORE, de naam van het schip en de vlag waaronder we varen. De vlag is puur een papieren verhaal (het is goedkoper), want aan de zijkant van het schip staat met meters hoge letters HAMBURG SÜD. De rederij heeft meer schepen varen met allemaal dezelfde grote tekst aan de buitenkant, maar met verschillende vlaggen (belasting verlaging/ontduiking).
Buiten de vermelde kaart heb ik ook een papier van de havenplaats, met daarop vermeld dat ik toestemming heb om het land in te gaan. Verder een pasje wat je voor een afleesapparaat moet houden, om een draaihek door te komen. Nodig voor de registratie denk je dan, want die dingen hebben o.a. een nummer.
Dan gaan we op pad, samen met een paar bemanningsleden, die ons de weg zullen wijzen. Eerst een hele lange looptrap om van het schip af te komen, dan uitkijken waar je loopt om niet onder de enorme kranen of vrachtauto’s te komen. We komen op een plek waar het personen busje stopt, dit is in alle havens gebruikelijk om te voorkomen dat er mensen overreden worden of gaan zwerven, we stappen in en hij brengt ons zo dicht mogelijk bij de uitgang. Dan toch weer een eind lopen over een voetpad langs containers, hekwerken, etc. Tot we bij één draaihek komen, meer zijn er niet en het hek is wel 2 meter hoog met daarboven allemaal tralies, zodat je er niet uit kan. Daar moet je het pasje voor de lezer houden en dan kan je het draaihek door lopen. Het pasje ervoor houden is niet moeilijk, maar het draaihek doorlopen is lastiger, hij werkt niet. Na een paar keer proberen lukt het dan toch.
En dan schakelen we in de tijd terug, je moet langs een man achter een schrijftafeltje, die een groot schrijfboek voor zich heeft liggen. En daar staat een lange rij voor te wachten, want iedereen moet daar ingeschreven worden! Eerst het nummer van het pasje wat je bij het draaihek hebt gebruikt, dan vanaf het papier wat je mee hebt gekregen op het schip, de naam van het schip, de datum en het tijdstip en tenslotte je voor en achternaam. Ik denk dat ze dit 100 jaar terug ook zo deden en dat ze nog een aantal van die boeken hebben liggen die eerst opgebruikt moeten worden, voordat ze naar een moderne tijd overstappen.
En dat kan wel, want terwijl wij in de rij staan te wachten, zien we het havenpersoneel door de draaihekken naar binnen gaan. Zij moeten eerst een cijfercode intoetsen, dan hun platte hand op een scanplateau leggen en krijgen dan groen licht om het draaihek door te gaan. Een groter contrast is niet mogelijk!
Eindelijk kunnen we naar buiten, eerst door de veiligheid poortjes, waar niemand bij staat of er op let of de groene lampjes rood worden. Dan de heksenketel in. Wat een gekrioel van mensen, brommers, auto’s,etc., door straten waar aan weerszijden (vracht)auto’s stil staan en een aaneenschakeling van allemaal kleine winkels, kappers, etc. we lopen met de anderen mee een paar straten door en komen bij de zoveelste winkel met telefoons. Onze steward moet een nieuw beschermlaagje over het glas van zijn telefoon hebben. Dat is snel geregeld en dan is er naast de winkel een trap omhoog. Hier komen we in een nachtclub, een donker geheel met grote t.v. schermen aan de wanden, die allemaal hetzelfde geluid en beeld geven, bijvoorbeeld van Elton John met Nikita. Dat geluid is loeihard versterkt, zodat met elkaar praten bijna onmogelijk is. Verder zijn er nog de lichtmachines die gekleurde flitslijnen door de zaak gooien.
En dan komt het bier. De doppen worden aan tafel van de flesjes gehaald en zo op tafel gezet. Er komen geen glazen, het is duidelijk dat er zo uit de flesjes gedronken moet worden. Dat is in deze landen natuurlijk wel zo veilig, dan kunnen ze niet stiekem iets in je glas gooien. De flesjes zijn goed koud, ik neem een slok van het bier. Het is een andere smaak dan ik in Nederland c.q. Duitsland gewend ben. Je went aan die bepaalde smaak. Na het eerste flesje nog een tweede, maar de herrie is zo groot, dat Jürgen na enige tijd zegt weer terug te willen. Ik ben het met hem eens en we laten de rest daar achter op één na. Die regelt een taxi en gaat met ons mee naar de boot. We stappen weer uit bij het mannetje achter het schrijftafeltje, die vraagt weer om het pasje van het draaihek, kijkt in het boek waar het nummer staat en schrijft dan de tijd op dat we weer naar binnen gaan. Op dat moment staat onze griekse officier naast mij en zegt dat ze een pasje tekort komen en vraagt of hij die van mij kan krijgen. Maar ik moet nog door het draaihek met het pasje. Ik kijk naar het mannetje achter de tafel en gebaar wat de bedoeling is. Hij snapt het, komt achter zijn tafeltje vandaan, loopt met me mee naar het draaihek en loodst me erdoor. Daarna geeft hij het pasje aan onze enige Griek. Weer opgelost.
Wij lopen weer op dezelfde wijze terug naar de boot, klimmen de lange looptrap op en melden ons af. We hebben ons uitstapje wel gehad.
Groetjes, Chris.