Mijn eerste oceanen reis

Vrijdag 9 juni 2017.
Om 4 uur zijn er 2 loodsen aan boord gekomen en ik sta op de brug. Het is nog donker, dus op de foto’s staan veel lichtjes. De boot vaart langzaam naar de ingang van het sluizen complex, rechts voor de oude sluis en kleinere schepen, links voor de grote schepen. Wij gaan natuurlijk links. Als je daar aankomt denk je dat het grote schip er niet in past. Heel voorzichtig navigeren de 2 loodsen, met de 2 sleepboten, het schip in de sluis. Deze sluis bestaat uit 3 delen, bij iedere schutting gaan we weer een stuk omhoog. Om 6.30 uur gaat de sluisdeur achter het schip dicht en begint het water te stijgen. Voor dit water is naast de sluizen een heel complex van bassins gemaakt, om tijdens het schutten zoveel mogelijk water op te vangen, want het is zoet water, waar je zuinig op moet zijn.
Daarna gaan de 2 sluisdeuren (het zijn er altijd 2) voor het schip open en vaart het schip de middelste sluis in. Om 7.15 uur gaat in dat gedeelte het water stijgen en loop ik gauw naar beneden voor mijn ontbijt en koffie. Daarna gauw weer terug. Ik wil er niets van missen!
Tenslotte de 3e sluistrap en om 8.40 uur varen we naar buiten, het grote natuurmeer op, tussen de 2 sluizen en de 2 oceanen. Dit natuurmeer is ook een zoetwater bekken, waar bijna het hele land drinkwater vandaan krijgt. Helaas zit er onderweg in het “kanaal” een vernauwing, waarbij het niet mogelijk is voor grote schepen om elkaar te passeren. Dus varen we niet verder en gaan voor anker. Heb ik dat ook een keer meegemaakt, een dergelijk groot schip wat voor anker gaat. En de 2 loodsen gaan van boord.
Heb ik even tijd om mijn e-mails te lezen en een paar korte antwoorden terug te sturen.
Om 12.30 uur komen de loodsen weer aan boord en kunnen we varen. Het anker wordt gelicht en de tocht door het natuurgebied gaat beginnen. Bij een kanaal denk je aan een vrij recht kanaal, met beschoeiingen aan de zijkanten, maar daar is hier geen sprake van. Je kunt het beter vergelijken met de Rijn in Duitsland met alle kronkelbochten en opstaande terras heuvels met druivenplanten. Alleen die ontbreken hier, het ziet er groen uit, maar het wordt niet gebruikt.
Het hele gebied is één groot groen woud met allemaal eilandjes, doorgangen etc., waar één ‘verdiept’ slingerend vaar pad doorheen loopt, met rode en groene tonnen bebakend. Hier moeten alle kleine en grote boten doorheen. Je vaart heel langzaam, want het is hier niet zo diep, achter elkaar aan. Op iedere boot staat een loods die aangeeft hoe er gevaren moet worden en met welke snelheid. Het is aan de kleur van het water te zien dat we soms door het slik van de bodem schuiven, want dan zie je het water donkergroen tot bruin worden.
In dit grote natuurgebied komen natuurlijk nog veel wilde waterdieren voor, zoals slangen, kaaimannen en krokodillen. Volgens de zeelieden hebben ze er al veel gezien, ze wijzen de plaatsen aan waar ze normaal moeten zijn. Ik heb de hele dag buiten gestaan (en dat is ’s avonds aan de kleur rood op mijn gezicht en armen ook te zien) maar helemaal niets gezien. Het enige is een lodge, waar je alleen met boten naar toe kan en daarvoor hebben ze bij de lodge een soort taxibootje met zitbanken en een zeiltje er overheen.
Rond 17 uur komen we bij de volgende sluis. We varen nu met een slakkengang, want er ligt nog een boot in de sluis, die moet eerst opschuiven naar de volgende trap. Het is weer een drietrappen sluis, waar we dalen naar het niveau van de andere oceaan.
De slakkengang geeft mij volop de tijd om te kijken naar de oude sluis, die vanaf het nieuwe gedeelte redelijk goed te zien is. Ook die oude sluis ( meer dan 100 jaar) is nog volop in gebruik en het is ondenkbaar dat door de nieuwe sluis, waar alleen de grootste schepen doorgaan, de oude buiten gebruik kan worden gezet.
Bij de oude sluis gebeurt hetzelfde, er staat steeds een loods in de stuurhut, er komen 3 sleepboten langszij en mannen om de touwen vast te maken. Het schip wordt tegen een lange uitstekende pier gedrukt. Maar dan komen er locomotieven verbinding met het schip maken, aan beide zijden 4 stuks ( 8 totaal), die het schip begeleiden door de sluizen en er voor zorgen dat ze de zijkanten niet raken.
Bij de nieuwe sluis zijn het alleen de sleepboten die het schip begeleiden, het schip vaart op eigen kracht, maar moet af en toe een zetje krijgen voor de richting en helpen bij het stoppen van de enorme massa. De loods commandeert het geheel, waarbij de kapitein van het schip de commando’s aan de bemanning doorgeeft. Het grootste gevaar is natuurlijk dat het schip niet op tijd tot stilstand komt en tegen de sluisdeur aan botst. als die deur dan zou gaan lekken komt het hele natuurgebied droog te staan, kunnen er geen boten meer doorheen varen en is al het zoete drinkwater verdwenen. Daarvoor is ieder sluishoofd voorzien van 2 deuren, zodat wanneer er één kapot gaat, de andere deur het water nog kan tegenhouden. Voor deze drietrappen sluis zijn dus 8 deuren nodig. Deze deuren lijken op de sluisdeuren van de grote sluis in IJmuiden, het zijn grote roldeuren, die vanuit de kade naar buiten rollen en in één keer het gat afsluiten.
Rond 21.30 uur varen we weer naar buiten en gaan we een hoge brug onderdoor, de enige brug die Noord Amerika en Zuid Amerika met elkaar verbind. Hij ligt wel in hetzelfde land, Panama, dus er zijn geen grenscontroles. Bij de eerste sluis waar we door zijn gekomen wordt ook een dergelijk hoge brug gebouwd. Even later gaan de loodsen inpakken en zegt er één dat hij wel aan een glaasje wijn toe is. Helaas, de loodsen krijgen wel eten en drinken aan boord, maar er is geen alcohol, ook niet voor de loodsen. Dus zegt hij, dat ga ik thuis dan wel doen.
Ik heb de hele dag vanaf 4 uur buiten gestaan, geen moment gezeten, ben dus moe en ‘rood’ geworden (er heeft geen zon geschenen). Het is hoog tijd om te douchen en naar bed te gaan. Over een paar weken krijg ik een tweede kans om het Panamakanaal te zien.
Groetjes, Chris.